محل سکونت

اسکان موقت در چند روز اول

قبل از این که به سمت تورنتو حرکت کنید، باید محل سکونت موقتی (حدود 15 روز تا یک ماه) برای خودتان ترتیب دهید. در غیر این صورت مجبور خواهید بود به هتل بروید. هتل ها هم گران هستند. (به زحمت بتوانید یک اتاق دو تخته با قیمتی کمتر از 40 دلار برای یک شب پیدا کنید!) اگر دوست و فامیلی ندارید که بتوانید به خانه او (برای مدتی که گفتم) بروید، یکی از این کارها را انجام دهید. 

در اینجا لینک یکی از روزنامه‌های رایگان تورنتو قرار دارد. در یکی دو صفحه آخر آن، در قسمت آگهی های Rooms for Rent یک اتاق مبله اجاره کنید. (این کار را باید تقریبا یک هفته قبل از پروازتان انجام دهید) اگر انگلیسی بلد نیستید، به این منظور از یک نفر که به زبان انگلیسی تسلط دارد بخواهید به جای شما صحبت کند. بگوئید که New comer (تازه وارد) هستید. روز و ساعت رسیدنتان به مقصد را دقیق بگوئید. شاید نصف شب برسید و صاحبخانه باید آمادگی داشته باشد. (پرواز شما از اروپا به تورنتو حدود 9 ساعت طول می کشد. تقریبا سه تا چهار ساعت در فرودگاه تورنتو کار خواهید داشت. از فرودگاه تا مرکز شهر یک تا دو ساعت راه است. در تبدیل زمان کشورها اشتباه نکنید) تاکید کنید که پول دو هفته اول را در روز ورود، نقدا می پردازید و به دلیل تحریم مالی ایران، امکان پرداخت با کارت اعتباری را ندارید. اگر بتوانید به این طریق اتاق خود را از قبل رزرو کنید خیلی خوش شانس هستید. اما اگر موفق نشدید، برای چند روز (یک هفته) به یک هتل سوئیت غیر ایرانی (مثل سوئیت های سنکا کالج) بروید. (باید از ایران رزرو کنید). همچنین می توانید در این وبسایت به دنبال یک اتاق مستقل، هم اتاق (Roommate) یا آپارتمان اجاره ای برای مدت کوتاه Short-term  بگردید.

انتخاب محل سکونت دائم

کانادایی‌ها یک ضرب‌المثل معروف دارند که از یک شوی تلویزیونی گرفته شده. این شعار می‌گوید:«در انتخاب محل زندگی، فقط سه فاکتور مهم وجود دارد: موقعیت مکانی، موقعیت مکانی و موقعیت مکانی!» شوخی یا جدی، این یک واقعیت خیلی مهم است که قبل از هر کاری باید محله‌ای که مایل به زندگی در آن هستید را انتخاب کنید. این انتخاب یک پروسه خیلی دقیق دارد. من تلاش می کنم در چند سطر آینده به شما در این انتخاب کمک کنم.
ابتدا باید به پرسش‌های اساسی زیر پاسخ دهید. پاسخ این پرسش‌ها برای افراد گوناگون متفاوت است. بر اساس این پاسخ‌ها، پارامترهای اصلی شما برای انتخاب محل زندگی مشخص می‌شود. برخلاف انتظار، میزان پولی که بابت اجاره یا خرید خانه می‌پردازید، تاثیر چندانی در انتخاب محل سکونت شما نخواهد داشت. زیرا در تمام مناطق تورنتو می‌توانید محل سکونت با قیمت‌های متفاوت بیابید و مفاهیم بالای شهر و پائین شهر، به شکلی که در تهران رایج است در تورنتو وجود ندارد. دقت کنید که شما باید پیش از حرکت به سمت تورنتو به این پرسش‌ها پاسخ داده باشید تا وقت شما در روزهای اول تلف نشود.
1- آیا شما یا یکی از اعضای خانواده شما تصمیم به ادامه تحصیل در یکی از دانشگاه‌ها و یا کالج‌های تورنتو را دارند؟ کدام دانشگاه یا کالج؟ اگر پاسخ این پرسش مثبت است، نزدیک بودن به محل دانشگاه یا کالج مربوطه، یکی از پارامترهای اساسی شما است.
2- آیا قصد پیداکردن شغل دارید؟ آیا شغلی یافته‌اید و یا از شرکتی دعوت به همکاری شده‌اید؟ آیا شغل آینده شما آنقدر تخصصی است که فقط در جاهای خاصی می‌توانید کار کنید؟ برای مثال اغلب آرشیتکت‌ها ناچار به کار در شرکت‌های مهندسین مشاور هستند که در داون‌تاون مسقر هستند. یا اگر قرار است به عنوان متخصص تعمیر ماشین‌آلات راهسازی کار کنید، احتمالا کاری در منطقه Mississauga پیدا خواهید کرد. اگر نمی‌دانید کدام منطقه شهر به تخصص شما نیاز دارد، در همین صفحه پیغام بگذارید تا من به شما بگویم.
3- آیا در خانواده شما فرزند دبیرستانی وجود دارد؟ آیا فرزند شما به درس و ادامه تحصیل علاقه دارد؟ بنابراین شما ناچار خواهید بود خانه‌ای نزدیک به یک مدرسه خوب داشته باشید. چرا که مدارس تورنتو فقط با ارائه اجاره نامه یا سند ملک که نشان دهد شما ساکن همان محل هستید از فرزند شما ثبت نام به عمل خواهند آورد. رتبه بندی مدارس تورنتو و شهرهای اطراف را در این وبسایت می‌توانید ببینید. مدارس با رتبه پائین اگرچه در نهایت به فرزند شما دیپلم خواهند داد، ولی بعید است او را برای رفتن به دانشگاه آماده کرده باشند.
4- آیا در آینده خیلی نزدیک خودرو خواهید خرید؟ آیا خریدهای خانه را با خودرو شخصی انجام خواهید داد؟ آیا برای رفتن به محل کار یا تحصیل خود از خودرو استفاده خواهید کرد؟ اگر پاسخ به این پرسش‌ها منفی است، شما ناچار باید محل سکونت خود را نزدیک به یکی از خطوط اصلی ساب‌وی (همان مترو خودمان) و یا نزدیک به خیابان یانگ انتخاب کنید. انتظار کشیدن برای اتوبوس شهری در ساعت 6 صبح یک روز سرد زمستانی(20- سانتیگراد!) در ایستگاه اتوبوس متروکه یکی از محلات دورافتاده برای بیش از یکی دو دقیقه، امری محال است. ولی اتوبوس تنها هر نیم ساعت یک بار (گاهی بیشتر) به چنین ایستگاه هایی سر می‌زند. برای اطلاعات بیشتر راجع به خرید خودرو و سیستم حمل و نقل شهر تورنتو به صفحه حمل و نقل همین وبلاگ سر بزنید. برای دیدن نقشه خطوط ساب‌وی موجود در تورنتو این وبسایت را ببینید.
5- آیا نزدیک بودن به سایر ایرانیان مقیم تورنتو برای شما ضروریی است؟ آیا به مواد غذایی ایرانی نیاز هر روزه دارید؟ آیا باید هر روز با دوستان و همسایگان خود فارسی حرف بزنید و در برنامه‌های فارسی زبانان شرکت کنید؟ آیا باید به مساجد و کلیساهای ایرانیان بروید؟ اگرچه این پارامتر خیلی تعیین کننده‌ای نیست و اگرچه سوپرمارکت‌ها و فرهنگسراهای ایرانی و فارسی زبان در همه جای تورنتو گسترده هستند، ولی تمرکز ایرانیان در امتداد خیابان یانگ از نورت‌یورک تا میانه‌های ریچموندهیل است. برای آشنایی بیشتر با جغرافیای انسانی و اجتماعی شهر تورنتو، به صفحه جغرافیای تورنتو در همین وبلاگ بروید.

پس از اینکه محله تقریبی خود را مشخص کردید، بازهم باید به نقشه اتوبوسرانی دقت کنید. نقاط مرزی شهر که خدمات اتوبوسرانی تورنتو TTC تمام شده و خدمات اتوبوسرانی حومه آغاز می‌شود، نقاط خیلی خوب و اقتصادی‌ای برای سکونت هستند. چرا که وقتی شما ساکن یکی از این مناطق مرزی باشید، اگر قصد رفتن به مرکز شهر را داشته باشید تنها یک بلیط TTC تهیه خواهید کرد و اگر قصد رفتن به حومه را نیز داشته باشید، به بیش از یک بلیط نیاز نخواهید داشت.

انتخاب نوع خانه

برای یک تازه وارد، خرید خانه یک اشتباه مرگبار است. گول تبلیغاتی که به شما می گوید بجای پرداخت اجاره، قسط خانه خودتان را پرداخت کنید نخورید. در ادامه همین صفحه توضیحات بیشتری را درباره خرید خانه در تورنتو خواهید خواند. بنابراین من خرید خانه در ابتدای ورود را جزء انتخاب ها محسوب نمی کنم.

به عنوان یک تازه وارد، بهترین انتخاب شما برای سکونت در سال اول، اجاره خانه است. پس از اینکه محله تقریبی خود را مشخص کردید، بسته به میزان پولی که مایل به پرداخت هستید، انتخاب‌های متفاوتی در یک محل خواهید داشت. این انتخاب‌ها شامل :خانه دربست، کاندو، رنتال، زیرزمین و اتاق است. ولی پیش از بررسی این انتخاب‌ها، باید بدانید که هزینه‌های سکونت شامل سه بخش عمده است: هزینه اجاره خانه، هزینه آب و برق و گرمایش و نگهداری و هزینه پارکینگ.
اگر قصد خرید خودرو در یک سال اول را ندارید (برای تصمیم گیری صحیح در این خصوص به صفحه حمل و نقل همین وبلاگ مراجعه کنید) به خانه پارکینگ دار نیاز نخواهید داشت. داشتن یا نداشتن پارکینگ (بسته به روباز بودن یا سرپوشیده بودن آن) بین 50 تا 70 دلار در ماه اختلاف ایجاد می کند. بعضی از صاحبخانه‌ها این هزینه را از قبل روی مبلغ اجاره کشیده و مدعی می شوند که اجاره شامل پارکینگ (Parking included) هم هست. برخی صاحبخانه‌ها انتخاب پارکین داشتن یا نداشتن را بر عهده خودتان می گذارند و مبلغ پیشنهادی خود را بدون قیمت پارکینگ می گویند.
از آنجا که بیشترین برق تولیدی کشور از Hydroelectric یا همان برق آبی ناشی از عملکرد سدها و آبشارها تامین می شود، در تورنتو به برق شهری هیدرو گفته می شود. هزینه های آب و برق و گرمایش به هزینه های Utility معروف هستند. این هزینه ها برای یک خانواده صرفه جوی 4 نفره کمتر از 50 دلار و بیشتر از 150 دلار در ماه نیست. ایده آل ترین حالت وقتی است که بتوانید خانه ای پیدا کنید که اجاره آن همه هزینه ها را شامل شود.
هزینه داشتن تلفن، آنتن تلویزیون و اینترنت شامل دو بخش هزینه‌های اولیه نصب و راه اندازی و هزینه ماهانه است. اگر شما قصد داشته باشید فقط یک سال در یک خانه زندگی کنید، درواقع باید هزینه های اولیه را به 12 تقسیم کنید و با هزینه ماهانه جمع کنید تا هزینه واقعی ماهانه تلفن، اینترنت و تلویزیون را به دست بیاورید. این هزینه برای ساده ترین سیستم ها (با احتساب هزینه اولیه) کمتر از ماهیانه 50 دلار و بیش تر از ماهیانه 150 دلار نیست. خوشبختانه برخی از خانه ها (بخصوص اتاق ها، زیرزمین ها و کاندوها) اینترنت و تلویزیون را دارند و شما بابت آن هزینه اضافه نخواهید پرداخت. برخی از رنتال‌ها هم تلویزیون را دارند ولی اینترنت ندارند. اغلب خانه های دربست هیچ کدام از این ها را ندارند.
برای یک تازه وارد پیدا کردن ضامن کار سختی است. بسیاری از صاحبخانه ها برای اینکه مطمئن باشند اجاره خود را به موقع دریافت می کنند، از شما می خواهند که یک ضامن معرفی کنید که تعهد کند در صورتی که شما اجاره را نپرداختید، او اجاره را بپردازد. برخی از شما Income Letter یا نامه ای که نشان دهد درآمد شما چقدر است مطالبه می کنند. برخی همه اجاره را به صورت چک پیشاپیش مطالبه می کنند و برخی به هیچ کدام از این موارد نیازی ندارند.

اجاره اتاق:
اگر مایلید که اجاره بهای کمی بپردازید، اولین انتخابی که به ذهن می‌رسد، اجاره کردن یک اتاق از یک آپارتمان (مناسب برای مجردها) است. چیزی شبیه زندگی‌های دانشجویی در ایران. معمولا همه مبلمان اصلی شامل وسایل آشپزخانه و تخت و کمد و مبل و میز و صندلی بر عهده صاحبخانه است. شما فقط با چمدان لباستان اسباب کشی می کنید. معمولا هزینه هیدرو و یوتیلیتی نیز در مبلغ اجاره بها لحاظ شده است. گاهی اتاق پارکینگ دار هم پیدا می شود. ولی باید پیه زندگی با یک (یا چند) همخانه ناشناس را به تن خود بمالید! زیاد هم ساده نیست. اتفاقا کار خیلی سختی است. هزینه اجاره یک اتاق در ساده ترین شکل موجود 350 دلار (خیلی کثیف) و در پیشرفته ترین شکل 650 دلار (نسبتا تمیز) است. بزرگترین حسن اجاره اتاق این است که معمولا نیاز به ضامن برای پرداخت اجاره ندارد. راه ارزانتر برای مجردها داشتن همخانه است. بدیهی است به بسیاری از آگهی های همخانه نمی شود اعتماد کرد.

اجاره زیرزمین:
یکی از انتخاب‌ها برای زوج های جوان اجاره زیرزمین یک خانه ویلایی و مستقل است. ولی در واقع این انتخاب ارزانترین انتخاب نیست. چرا که هزینه های جانبی زیادی دارد. صاحبخانه معمولا مطالبه 30% از یوتیلیتی کل ساختمان را می کند. این در حالی است که مساحت در اختیار شما مثلا 600 اسکوئیر فیت (60 مترمربع) است و مساحت در اختیار صاحبخانه 6000 اسکوئیر فیت (600 متر مربع)! بنابراین چنین تقسیم بندی ای زیاد عادلانه نیست! ولی گاهی صاحبخانه همه هزینه ها را تقبل می کند و همه چیز اینکلود است. از طرفی شما ناچار خواهید بود بخشی از کارهای عمومی خانه مانند برف روبی حیات و چمن زنی را برعهده بگیرید. همچنین زندگی در یک زیرزمین و در مجاورت موتورخانه شوفاژ و سر و صدای آن برای روحیه شما زیان بار است. به هر حال اجاره بهای یک سوئیت یا آپارتمان یک خوابه در زیرزمین یک خانه مسکونی از 600 دلار تا 1000 دلار (بسته به تمیزی، موقعیت مکانی و امکاناتی که دارد) متغیر است. کمتر اتفاق می افتد که صاحبخانه یک زیرزمین، از شما ضامن یا اینکام لتر درخواست کند. ولی در عوض اغلب آن ها اینترنت و تلویزیون رایگان دارند.

اجاره خانه دربست:
خانه های دربست گران هستند. همه هزینه های یوتیلیتی بر عهده خود شماست. در تابستان باید چمن زنی کنید و در زمستان برف پیاده رو روبروی خانه را بروبید. (این ها قانون شهرداری است و نمی توانید از زیر بار آن فرار کنید) تنظیم گرمایش و سرمایش خانه بر عهده مستاجر است. گاهی صاحبخانه خودش در زیرزمین زندگی می کند. اگر پول فراوانی با خود آورده اید که نمی دانید چگونه آن را حیف و میل کنید، اجاره خانه دربست ویلایی پیشنهاد خوبی است.

اجاره کاندو:
کاندوها آپارتمان های شخصی هستند که معمولا در برج ها و مجموعه های بزرگ خیلی تمیز و شیک واقع شده اند. اغلب دارای استخر و سونا و سالن ورزشی و ...... هستند. انتظامات و سرایداری مرتبی دارند و زندگی در آنها آرامش بخش است. علاوه بر اجاق گاز و یخچال (که در همه نوع خانه ها و آپارتمان های اجاره ای بر عهده صاحبخانه است) ماشین ظرفشویی و ماشین لباسشویی و خشک کن هم در داخل آپارتمان دارند. اجاره یک کاندوی 60 مترمربعی از 1600 تا 2600 دلار بسته به امکانات، تمیزی و موقعیت متغیر است.

اجاره رنتال:
رنتال‌ها کاندوهایی هستند که بسیار قدیمی شده اند، سپس یک شرکت سرمایه گذاری بزرگ همه واحدها را از مالکان آن خریده و آن ها را اجاره می دهد. بعضی از آن ها تمیز بوده و برخی واقعا کثیف هستند. ساکنین آن ها طبقه متوسط و ضعیف و مهاجران جدید هستند. گاهی تلویزیون بیسیک دارند (گاهی ندارند) اغلب همه یوتیلیتی و پارکینگ در آن اینکلود است. اغلب استخر ندارند. در اغلب آن ها یک اتاق رختشوی خانه عمومی یا به قول خودشان لاندری وجود دارد که همه ساکنین از ده ها دستگاه ماشین لباسشویی و خشک کن سکه ای موجود در آن استفاده می کنند. (آدم یاد رختشویخانه تاریخی زنجان می افتد!) در عوض به دلیل قدیمی تر بودن، آپارتمان های بزرگتری دارند. شما هیچ مسئولیتی در قبال محوطه و حیاط (نسبتا زیبای) آن ندارید. اجاره های خیلی مناسبی هم دارند. اجاره آپارتمان 70 مترمربعی یک خوابه از 900 تا 1100 دلار ماهانه متغیر است.

پیداکردن خانه دلخواه

بسته به نوع خانه‌ای که مایل به اجاره هستید، روش‌های مختلفی برای یافتن آن وجود دارد. اگر مایل به اجاره کردن اتاق هستید، باید در روزنامه های رایگان محلی (که در هر چهار راه در صندوق های مخصوصی قرار داده شده) مانند این روزنامه و یا در تابلوی اعلانات عمومی واقع در دانشگاه یا فروشگاه های بزرگ به دنبال پیدا کردن آن باشید.

اگر به دنبال پیداکردن زیرزمین هستید باید به روزنامه‌های محلی یا مجلات فارسی زبان رایگان (قابل تهیه از تمام سوپرمارکتهای ایرانی) مراجعه کنید. تماس با مشاوراملاک‌هایی که در همه جای خیابان ها (حتی روی سطل های آشغال) تبلیغ کرده اند بی فایده نیست. چون این مشاوران معمولا خانه ای را فروخته اند و به صاحبخانه قول داده اند که زیر زمین آن را برای او اجاره خواهند داد. بنابراین فایلینگ خوبی از زیرزمین های اجاره ای دارند.

اگر به دنبال پیداکردن کاندو یا خانه دربست ویلایی می گردید، به مشاورین املاک مراجعه کنید. دقت کنید که این مشاورین املاک حق ندارند از شما هیچ مبلغی به عنوان کمسیون برای اجاره کردن خانه یا آپارتمان یا زیرزمین بگیرند. چرا که طبق قانون پرداخت کمسیون بر عهده صاحبخانه است. یادتان باشد با آن ها چانه بزنید و قیمت را بشکنید. برخلاف خرید و فروش ملک، چانه زنی برای اجاره ملک (وقتی مشاوراملاکی در میان است) در تورنتو رواج دارد. 

اگر به دنبال پیداکردن رنتال هستید (بهترین گزینه برای مهاجرین تازه وارد که منبع مالی نامحدود ندارند) از دوستی که خودرو دارد بخواهید تا شما را در مناطقی از شهر که مملو از رنتال است ببرد. شما باید به سرعت شماره تلفن و نشانی رنتال ها را از روی تابلوهای فلزی که معمولا جلوی ساختمان یا مجموعه قرار دارد بردارید. با مدیر تماس بگیرید و بپرسید که آیا آپارتمان خالی موجود دارد یا خیر. اگر داشت قرار بازدید (معمولا فوری و در همان زمان) بگذارید و از آن بازدید کنید. 

قرارداد اجاره

عرف اینجا این است که شما برخلاف ایران هیچ مبلغی بابت رهن نمی پردازید. (اگر صاحبخانه ای از شما تقاضای دیپوزیت (رهن) کرد بدانید که کلاهبردار است و دیگر رنگ پولتان را نخواهید دید.) در عوض شما همیشه اجاره را (بر خلاف ایران) در ابتدای ماه خواهید پرداخت. اجاره آخرین ماه را نیز در روز قرار داد خواهید پرداخت. درواقع اجاره آخرین ماه همان دیپوزیت یا رهن شماست که خیال صاحبخانه را راحت می کند. بنابراین شما در روز عقد قرارداد، دوماه اجاره (اجاره ماه اول و اجاره ماه آخر) را می پردازید. در عوض یک ماه قبل از اینکه خانه را تخلیه کنید دیگر اجاره ای نخواهید پرداخت.

قرارداد شما شامل همه بایدها و نباید ها است. گاهی شما در این قرارداد از داشتن حیوان خانگی منع می شوید. گاهی از کشیدن سیگار. گاهی حتی داشتن یک کولرگازی کوچک ممنوع است. پس ناچارید آن را (معمولا سه یا چهار صفحه است) به طور کامل بخوانید. 

همزمان با امضای قرارداد، شما باید یک چک بانکی  Money Order (و نه اسکناس!) که آن را قبلا از بانک خود در وجه اجاره دهنده گرفته اید، به موجر ارائه دهید. موجر موظف است خانه را به شکل کاملا سالم با دیوارهای رنگ شده، با شیرآلات و کلید و پریز و حتی توری هاس پنجره سالم به شما تحویل دهد. اگر کف خانه شما پارکت (Hardwood) است، موجر موظف است روی آن لاک و الکل جدید بزند. موجر همچنین موظف است اجاق گاز و یخچال را (در صورتی که نو نیست) شسته و تمیز تحویل شما دهد. هرگز نگوئید که نیازی به این کار نیست. چون در اینصورت باید تعهدنامه ای را امضا کنید که بر اساس آن موجر دیگر هیچ مسئولیتی نخواهد داشت! پس از آن کلید را بگیرید (در تاریخ تعیین شده) و اسباب کشی کنید. به همین سادگی!

خرید خانه

خرید خانه در سال اول یک انتخاب نیست. یک اشتباه بسیار پرهزینه است. اگر تصمیم به خرید خانه به محض ورود را دارید، بدانید که چندین نفر (شامل بروکر املاک، صاحب مشاور املاک، بروکر وام، بانک وام دهنده، بازرس خانه، دولت مالیات جمع کن کانادا و ......) از این تصمیم خداپسندانه شما خوشحال و خودتان یک عمر پشیمان خواهید شد. هرچقدر هم که این خرید موجه جلوه کند، برای شخص شما جز زیان نخواهد بود. برخی از مشاورین املاک با تبلیغات خود شما را گمراه می کنند. آنان مدعی می شوند که شما با پرداخت مبلغی معادل اجاره ای که دارید می پردازید، می توانید خانه بخرید! این از خدا بی خبران فقط به فکر کمیسیون خودشان هستند و برای آنان هیچ اهمیتی ندارد که شما را سه ماه بعد از خرید، با کوهی از بدهی و بدون درآمد در چه هچلی انداخته اند. بسیاری از ایرانیان تازه وارد، تا قبل از پایان سال اول ورود مجبور شده اند که اعلام ورشکستگی کنند! به دلیل اینکه به چنین تبلیغاتی اعتماد کرده اند. البته عقل هم چیز خوبی است و من فقط مشاور املاک را در این خصوص مقصر نمی دانم. 

این فصل را به زودی کامل خواهم کرد و توضیحات بیشتری برای خرید خانه خواهم نوشت